„Bądźcie dzielni i nabierzcie odwagi wszyscy ufający Panu” Ps 31

Słońce się zaćmiło, zatrzęsła się ziemia, ludzie stali w przerażeniu. Jeszcze chwilę wcześniej był słoneczny dzień i nikt nie spodziewał się tak nagłej zmiany. To moment, kiedy Bóg umiera w bólu!

Nigdy nie spodziewamy się cierpienia. Spada na nas i przesłania słońce naszego życia. Czujemy się samotni i bezradni. Ból rośnie w nas, a my zapadamy się w jego otchłani. Ogarnia nas nagła ciemność, nasza codzienność jest wstrząsana strachem.

Cierpienie Boga wygląda tak samo jak człowieka. Jest w nim samotność oczekiwania w Ogrodzie Oliwnym, biczowanie raniące ciało, ciężar i upadki drogi krzyżowej, aż po śmierć w niewyobrażalnej męce.

Jezus przyjął to doświadczenie, z miłością i z miłości, żeby być z nami w każdym, nawet najtrudniejszym momencie życia. Jak najlepszy przyjaciel, chciał być obok każdego człowieka w strachu, przerażeniu, poczuciu beznadziejności, osamotnieniu, bólu fizycznym i umieraniu. Żebyśmy nigdy nie byli sami, nawet gdy nie ma obok nas innych ludzi. W każdym tym momencie mówi: kocham cię i jestem z tobą.